Паметам се... Имам околу 5 години, главата ме боли толку многу и повраќам во бањата на баба ми. Мама со едната рака ми ја држи косата а со другата челото. Паметам се... Мекоста на рацете на мама, студените плочки под нозете, мирисот на сапунот во бањата, но пред се болката- парализирачка, остра, страшна болка- илјадници ножеви ми го сечат мозокот. Тоа е моето најрано сеќавање од детството. А ова не е единствен настан, паметам се... Рацете на кад'ната комшивка обоени со к'на кои ми поминуваат нежно по лицето и главата. Нејзиниот глас кој тивко шепка некаква за мене неразбирлива молитва. Солта која ми ја дава да ја лизнам. Паметам се... Сите вечери кои ги поминав скриена под масата бегајќи од светлината на јаките жолти сијалици... Не ме сваќајте погрешно. Јас имав прекрасно детство дури идилично но секој ден со болка е силно врежан во моето сеќавање до најситниот детал и фрла сенка врз останатите денови. Мислам дека разбравте до сега. Јас имам мигрена. Ова е факт кој континуира